seohmh2001

Herkesin haklı olduğu bir anlaşmazlıkla karşılaştınız mı hiç? Hoca misali herkese haklısın deyip hiç bir çözüm üretememek. İşte öyle bir kitap Jodi Picoult'un kaleminden çıkan Kız Kardeşim İçin. Kız çocuğunun akut lösemi olduğunu öğrenen bir aile çözüm arayışına giriyor. Aile bireylerinin kan uyumu tutmuyor. Ülke çapında donör bulunabilmesi için listeye girmeleri gerekiyor. Ancak kızları Kate'nin bunun için zamanı yok. Anne ve baba bir karar veriyor. Kate'e uyumlu yeni bir çocuk yapmak. Ve proje çocuk Anna dünyaya geliyor. Kate her rahatsızlandığında Anna göreve çağrılıyor. Her iki kardeş içinde inanılmaz sancılı bir süreç. Anna 13 yaşına geldiğinde artık donör olmak istemediğine karar vererek kimseden habersiz bir avukata başvuruyor. Kitap boyunca her iki kızını da düşünmek zorunda kalan anne ve babanın, acı çeken Kate ve Anna'nın, olaya müdahil olan avukatın, aile danışmanının ve hakimin olaya bakışını okuyoruz.  Ben kitabı zaten tavsiye edeceğim ama isterseniz bir de

Bu dünyadan Christopher Johnson Mccandless adında bir maceraperest geçer. "Bence kariyer denen şey 20. yüzyıl icadıdır ve ben bir kariyer istemiyorum" diyerek kendine yeni bir yol çizer. Emory üniversitesini bitirdiğinde herkes onun iyi bir işe girmesini beklerken o hayalinin peşine düşer. Önce okurken biriktirdiği 25000 Amerikan dolarını bir hayır kurumuna bağışlar sonra aracına binerek çıkar yollara... Amerikayı bir uçtan bir uca gezme hayali için ilk adımlarını aracıyla atar. Ancak yolculuğu sırasında bir gece çölde dinlenirken fırtınaya yakalanır ve arabası çöle saplanır. Mccandless arabayı kurtarmak yerine hem arabasını terk eder hem de cebindeki tüm parayı yakarak kaldığı yerden devam eder. Aslında bir isyanın eşiğindedir. Bu yolculuğunda fazlasıyla etkilendiği yazar Jack London'un eserlerini kendine rehber edinir. Toplumun kuralları yerine doğanın kanunlarıyla yaşamayı hedefler. Ailesinin kendisine ulaşmasını engellemek ve kendilerine berduş denen 60'lı yıll

Cezaevlerinin amacı konusunda anlayamadığım şeyler var. Yargılamanın tamamıyla hukuki ve verilen cezanın yerinde olduğu varsaysak bile yerine oturmayan taşlar var. Öncelikle suçu nedeniyle içeriye giren kişiden yaşattığı acıları kendisin de yaşamasını mı, yoksa bu zararlı kişiliği bir yere kapatarak toplumu korumayı mı ya da hastalıklı olduğunu düşündüğümüz şahsı rehabilite ederek topluma kazandırmayı mı amaçlıyoruz? Yaşattığı acıları yaşatmak için birini içeri tıkmak mantıksız geliyor. Yani bir nevi kısasa kısas ise yaptığımız, malımızı çalanın malını, canımızı çalanın canını çalmamız gerekir. Ki bu durumda cezaevlerine gerek kalmaz. Toplumu korumak bu çıkarımın yanında çok daha mantıklı. Ama ne zamana kadar? Yani baklava çalan 15 yaşındaki çocukları ömür boyu içeri atamazsınız ya. Öyleyse asıl amaç rehabilite etmek olmalı... Peki bir insanın hatalarından ders çıkardığını ve gerçek anlamda rehabilite olduğunu nasıl anlayacağız? İçeriye giren ceza süresi bitene kadar mı bekletilecek? P

Elegant Avrupa turumuzu kaldığımız yerden anlatmaya devam ediyorum. Ve sıra geldi, antik çağlardan bu yana, denizcilerin sığınağı olan Marsilya’ya. 'Sanatçılar Köyü' St Paul de Vence’in, renkli mi renkli, sanat kokan tarihi sokaklarında dolaştıktan sonra bu defa rotamızı, Provence-Alpes-Côte d’Azur bölgesinde bulunan, Fransa’nın en  büyük ikinci şehri Marsilya’ya çeviriyoruz.